1. Εις το τέλος της πρώτης περιόδου της παρ. 1 του άρθρου 1 του α.ν 99/67 «περί ελέγχου οµαδικών απολύσεων, και τροποποιήσεως και συµπληρώσεως του Νόµου 2112/20» περί υποχρεωτικής καταγγελίας συµβάσεως εργασίας" προστίθεται η φράσις: «υποβαλλοµένης της αιτήσεως εντός ανατρεπτικής προθεσµίας οκτώ ηµερών από της ως άνω αναγγελίας».
Εκ της δευτέρας περιόδου της ιδίας παραγράφου διαγράφεται η λέξις «εφεξής».
2. Εκ της παραγράφου 3 του άρθρου 1 του ιδίου α.ν διαγράφεται η πρώτη περίοδος.- Η τελευταία περίοδος της αυτής παραγράφου αντικαθίσταται ως εξής: «το τυχόν προκαταβληθέν ποσόν της αποζηµιώσεως εις την περίπτωσιν της µη εγκρίσεως των απολύσεων, συµψηφίζεται εις οφειλοµένας αποδοχάς».
3. Εις το τέλος της παραγράφου 1 του άρθρου 2 του ιδίου α.ν προστίθεται η φράσις: «µη υπολογιζοµένου του επί σχέσει εργασίας ωρισµένου χρόνου ή έργου προσωπικού». 
 

1. Το άρθρον 5 του α.ν 99/67 καταργείται αφ' ης ίσχυσεν, εφαρµοζοµένων των προϊσχυουσών διατάξεων.
2. Εις τας περιπτώσεις εργοδότης τυγχάνει το ∆ηµόσιον ή Νοµικά Πρόσωπα ∆ηµοσίου ∆ικαίου ή Τράπεζαι ή Επιχειρήσεις και Οργανισµοί κοινής ωφελείας (∆ΕΗ, ΟΤΕ, Εταιρείαι Υδάτων κλπ.) ή Επιχειρήσεις επιχορηγούµεναι υπό του Κράτους, η υπό του ν. 2112 ως ούτος ετροποποιήθη και συνεπληρώθη µεταγενεστέρως οφειλοµένη αποζηµίωσις δεν δύναται να υπερβαίνη εις πάσαν περίπτωσιν το ποσόν των «240.000 δραχµών», καταργουµένης πάσης αντιθέτου ειδικής διατάξεως νόµου ή συµβάσεως οιασδήποτε µορφής ή τυχόν υπάρχοντος εθίµου. 

Η παράγραφος 1 του άρθρου 6 του ιδίου Α.Ν. ανιτκαθίσταται ως ακολούθως:
1. Εις άς περιπτώσεις ειδικής διάταξις νόµου ή κανονισµού ή συµβάσεως αναφεροµένης εις Ανωνύµους Εταιρείας ή Κοινωφελείς Επιχειρήσεις (πχ. Σύµβασις εξαγοράς ΗΕΑΠ-∆ΕΗ κλπ.) προβλέπει την καταβολήν εις υπαλλήλους, κατά τον χρόνον της αποµακρύνσεως των εκ της εργασίας, και ετέρας προσθέτου αποζηµιώσεως πέραν της υπό του Ν. 2112 προβλεποµένης, η αποζηµιώσις αύτη δεν δύναται να υπερβαίνη ποσοστόν 15 % της υπό της παρ. 2 άρθρου 2 του παρόντος οριζοµένης. 

1. Η υπό των Ταµείων Προνοίας ή Κλάδων Προνοίας χορηγουµένη εφ' άπαξ αποζηµίωσις, άµα τη εξόδω εκ της υπηρεσίας, εις υπαλλήλους Νοµικών Προσώπων ∆ηµοσίου ∆ικαίου ή Τραπεζών ή Επιχειρήσεων και Οργανισµών κοινής ωφελείας ή επιχορηγουµένων υπό του Κράτους δεν δύναται να υπερβαίνη το ποσόν των τριακοσίων χιλιάδων δραχµών, εφ' όσον η εις το Ταµείον ή τον Κλάδον συνεισφορά του εργοδότου υπερβαίνη κατά τον χρόνον της εξόδου το διπλάσιον της εισφοράς του υπαλλήλου, ή υφίσταται υπέρ του Ταµείου ή του Κλάδου κοινωνικός πόρος ή εν γένει επιβάρυνσις τρίτων.
2. Η διάταξις της προηγουµένης παραγράφου ανατρέχει και εφαρµόζεται από 1ης Ιουλίου 1967. 

Η ισχύς του παρόντος άρχεται από της δηµοσιεύσεώς του εις την Εφηµερίδα της Κυβερνήσεως εφ' όσον ορίζεται άλλως εν αυτώ.

Εν Αθήναις τη 30 Οκτωβρίου 1967
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β’

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ