ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΜΙΣΘΩΤΟΥ – ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣ ΩΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ – ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ – ΜΕΤ ΑΝΑΙΡΕΣΙΝ ΕΦΕΤΕΙΑΚΗ ΔΙΚΗ
Μετ΄αναίρεσιν εφετειακή δίκη. Απόπειρα αυτοχειρίας ως εργατικό ατύχημα. Καταχρηστική καταγγελία. Υποχρέωση εργοδότη για πραγματική απασχόληση του μισθωτού. 
Από τις διατάξεις των άρθρων 648, 652, 653 και 656 Α.Κ. προκύπτει ότι ο εργοδότης, διαθέτοντας με βάση το διευθυντικό του δικαίωμα την εξουσία να ρυθμίζει όλα τα θέματα που ανάγονται στην οργάνωση και λειτουργία της επιχειρήσεώς του για την επίτευξη των σκοπών της δεν έχει κατ΄ αρχήν, εκτός από αντίθετη συμφωνία, υποχρέωση να απασχολεί τον μισθωτό, και η μη αποδοχή εκ μέρους του των προσφερόμενων υπηρεσιών του δεν έχει κατά τις διατάξεις αυτές άλλες συνέπειες εκτός από εκείνες που επέρχονται από την υπερημερία του. Η κατ΄ αρχήν όμως νόμιμη άρνηση του εργοδότη να αποδεχθεί την εργασία του μισθωτού καθίσταται παράνομη όταν υπερβαίνει προφανώς τα κριτήρια που θέτει το άρθρο 281 Α.Κ., όπως όταν εντελώς αδικαιολόγητα επηρεάζει την αμοιβή του εργαζομένου ή θίγει άλλα υλικά ή ηθικά συμφέροντα αυτού για την αποδοχή των υπηρεσιών του ή επιφέρει χωρίς λόγο προσβολή της προσωπικότητάς του, οπότε παρέχεται σ΄ αυτόν αξίωση για την άρση της προσβολής και την παράλειψή της στο μέλλον. Η διάταξη του άρθρου 23 παρ. 2 του ν. 1264/1982, που επιβάλλει στον εργοδότη, με απειλή ποινικών κυρώσεων την υποχρέωση για πραγματική απασχόληση του εργαζομένου, αναφέρεται στην εξαιρετική περίπτωση που ο εργαζόμενος απολύθηκε και η απόλυσή του κρίθηκε άκυρη με δικαστική απόφαση, αλλά και στην περίπτωση αυτή η υποχρέωση του εργοδότη για αποδοχή των υπηρεσιών του εργαζομένου δεν ανακύπτει ως αυτόματη συνέπεια της αναγνώρισης της ακυρότητας της καταγγελίας, αλλά με τη συνδρομή των προεκτεθέντων περιστατικών. Κρίση ότι στην προκειμένη περίπτωση η εναγόμενη εταιρεία έχει υποχρέωση να απασχολεί την ενάγουσα. Άλλωστε σύμφωνα με το άρθρο 656 του Α.Κ., όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 61 ν. 4139/2013 και (σύμφωνα με το άρθρο 98 του αυτού νόμου) καταλαμβάνει και τις εκκρεμείς υποθέσεις, «[αν] ο εργοδότης έγινε υπερήμερος ως προς την αποδοχή της εργασίας, ο εργαζόμενος έχει δικαίωμα να απαιτήσει την πραγματική απασχόλησή του, καθώς και το μισθό για το διάστημα που δεν απασχολήθηκε. […]». Σύμφωνα δε με την αιτιολογική έκθεση του ν. 4139/2013, η εργασία αποτελεί κατ΄ εξοχήν έναν από τους σπουδαιότερους παράγοντες ανάπτυξης της προσωπικότητας του ανθρώπου. Η αξίωση για μισθούς υπερημερίας δεν αρκεί από μόνη της για την προστασία του δικαιώματος εργασίας. Έτσι, σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις, το δικαίωμα αυτό πρέπει να αναγνωρίζεται χωρίς διακρίσεις σε όλους ανεξαρτήτως του είδους εργασία που παρέχουν. Η αναγνώριση του δικαιώματος για πραγματική απασχόληση εναρμονίζεται άλλωστε καλύτερα με την υποχρέωση πρόνοιας που έχει ο εργοδότης (άρθρο 288 Α.Κ.), καθώς και με τη συνταγματική προστασία του δικαιώματος εργασίας (άρθρο 22 Σ.), της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας (άρθρο 5. Σ.) και του σεβασμού της αξίας του ανθρώπου (άρθρο 2 Σ.).
Κυριότερες διατάξεις: Σύνταγμα άρθρα 2, 5 και 22. Ν. 1264/1982 άρθρο 23 παρ. 2. Ν. 4139/2013 άρθρα 61 και 98. Α.Κ. άρθρα 288, 648, 652, 653 και 656. Κ.Πολ.Δ. άρθρα 579 και 581.