1. Τάς διατάξεις του άρθρου 7 του Ν. 1224/1944, κυρωθέντος διά τής ΰπ’ άριθ. 324/30.5.1946 πράξεως του Υπουργικού Συμβουλίου (εκδοθείσης κατά τήν υπ’ άριθ. 58/1945 Συντακτικήν Πράξιν, ΦΕΚ τεύχος Α' τής 30.5. 1946).
2. Το Β.Δ. τής 24.7.1920 «περί κωδικοποιήσεως των νόμων περί ευθύνης προς άποζημίωσιν των έξ ατυχήματος έν τή εργασία παθόντων εργατών και υπαλλήλων» (ΦΕΚ 191 τ. Α' της 25.8.1920).
3. Το ύπ’ άριθ. 175/1973 Ν.Δ. «περί Υπουργικού Συμβουλίου και Υπουργείων».
4.  Το ύπ’ άριθ. 396/1973 Π.Δ. «περί θέσεως εν ισχύει των διατάξεων του Ν.Δ. 175/1973».
5. Την από 28.3.1973 γνωμοδότητιν του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας, αποφασίζομεν:

Τροποποιούντες την ύπ’ άριθ. 20240/1778/6.3.1968 απόφασιν ημών (ΦΕΚ 134 τ. Β' τής 18.3.1968), ορίζομεν τα υπό τού άρθρου 1 του Νόμου 4705/1930 προβλεπόμενα κατώτατα και ανώτατα όρια έφ’ άπαξ αποζημιώσεως εργατικών ατυχημάτων, περί ών το Β.Δ. τής 24.7.1920 «περί κωδικοποιήσεως των νόμων περί ευθύνης προς αποζημίωσιν των έξ ατυχήματος παρόντων εργατών και υπαλλήλων» εις δραχμάς τριάκοντα χιλιάδας (30.000) και εκατόν χιλιάδας (100.000) αντιστοίχως.
Διά τους έκ του κεφαλαίου Δυτών δικαιούμενους να τόχωσιν αποζημιώσεως, λόγω ατυχήματος, ή ισχύς τής παρούσης αρχεται από τής ενάρξεως της θερινής σπογγαλιευτικής περιόδου 1974.
Η παρούσα δημοσιευθήτω δια της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως.

Έν Αθήναις τή 3 Απριλίου 1974
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ